Ticaretle uğraşan 45 yaşındaki Sinan Dolgan, 10 yıl evvel Ukrayna’nın Harkiv kentine taşındı. Burada 38 yaşındaki Olga isimli bayanla evlenen ve 2 kız çocuğu olan Sinan Dolgan, işini, konutunu, her şeyini bırakıp savaştan kaçarak, Türkiye’ye döndü. Dolgan ailesi Türkiye’ye dönerken çatışmalar sırasında kendilerini yalnız bırakmayan komşuları 34 yaşındaki Mariya ve bedensel mahzuru de bulunan 40 yaşında Andrey Slonov çiftini de yanlarında getirdi.
Ukrayna’da 4 gün boyunca eşini, 7 yaşındaki kızı Deniz Duru ve 6 yaşındaki kızı Melissa’yı komşularına emanet edip, öbür insanların tahliyesinde yardımcı olan Sinan Dolgan, birinci tahliyenin akabinde ikinci tahliye ile komşularını da alarak Türkiye’ye dönüş yaptı.
Tren ile Harkiv üzerinden Çernivtsi’ye gelen, oradan Romanya sonuna geçen aileler, Bükreş’ten de uçakla İstanbul’a geldi. Ülkesini bırakarak Türkiye’ye gelen Slonov ailesi artık, 3 yaşındaki oğulları Artyom ve 8 yaşındaki kızları Arina ile Dolgan ailesinin Çatalca’daki konutunda yaşıyor.
‘AVRUPA MI TÜRKİYE Mİ? DİYE SORDUM’
Savaşın ortasında kaldıklarını lisana getiren Sinan Dolgan, “Her an saldırırlar mı diye bekliyorduk lakin kent hayatı da bir yandan devam ediyordu. Birinci atak olduğunda büyük bir kaçış oldu. Trafik kapalıydı ve araçların hepsi kent dışına hakikat gidiyordu. Gidebilenler gitti fakat hala kalanlar var. Çocuklarımızı düşündük, karar verdik ve geldik. Komşularımız düzgün arkadaşlarımız. Onlar da Türkiye’yi tercih etti. ‘Avrupa mı yoksa Türkiye mi? karar verin’ dedim. Türkiye’yi tercih ettiler” dedi.
‘DEVLETİMİZE TEŞEKKÜR EDİYORUZ’
İnsanların Ukrayna’dan tahliye edilebilmesi için de kaldığı günler boyunca uğraştığını söz eden Dolgan, “Bükreş’e Türk otobüsleriyle geldik. Oradan da Türk Hava Yolları’nın uçaklarıyla İstanbul’a geldik. Devletimiz bu biçimde bir kolaylık sağladı. Teşekkür ediyoruz” sözlerini kullandı.
‘ONLARI UKRAYNA’DA BIRAKAMAZDIK’
Komşularına ellerinden geldiği kadar yardımcı olduklarını söyleyen Dolgan, “Biz de ailemizin konutuna sığındık. Onları orada bırakamazdık. Biz her şeyimizi bırakıp geldik. Hiç kimsenin hiç bir şeyi yok. Konuta gidemeden meskenin etrafını sarmışlardı, bir iç çatışma da var. Gar da bekledik. Türk vatandaşları, Azerbaycanlılar, Türkmenler de vardı. Misafirperverlikte fazla bir bakılırsavdi. Yolda yiyecek ıstırabı oldu. Çocukların okulu orada, durum düzelirse dönme ihtimalimiz var” diye konuştu.
‘İLK KEZ BU TÜRLÜ BİR ENDİŞE YAŞADIM; SIĞINAKLAR ÇOK SOĞUKTU’
ömrü boyunca birinci sefer bu biçimde bir kaygı yaşadığını söyleyen Mariya Kramerenko, “Uyuyorduk ve bir anda savaş başladı, bombalar patladı. Bütün komşularımızı aramaya başladık. Sığınakların içi epeyce soğuktu, çatışmalar olduğunda sığınaklara kaçıyorduk. Konutumuzda mi sığınakta mı kalalım karar veremedik. Soğuktan konutumuza çıktığımızda da koridorların içinde kalıyorduk. bu biçimde bir kaygıyı ömrümde birinci sefer yaşıyorum. Çocuklar için hayli tasa ettik. Türkiye’de bize her türlü imkanı sağladılar. Çok teşekkür ediyorum, hayli memnunum. Büyük annem ve büyük babam orada kaldı, onlar için epeyce kaygılıyım. Ülkemi, kentimi bırakıp geldim. Çok ağır bir durum” diye konuştu.
‘EVİMİ ÖZLEDİM; ÜLKEMİN BU HALİNE ÇOK ÜZÜLÜYORUM’
3 yaşındayken elini yakan, ayak parmağından alınan parmakla kendisine işaret parmağı yapılan ve engelli olduğu için ülkesinden çıkabilen Andrey Slonov ise, “Bu olayın hala nasıl olduğunu algılayamıyoruz. İnanamıyoruz. Sona kadar geldik ve evvel beni bırakmak istemediler. ondan sonrasında engelli kimliğimi gösterdim. Ülkemin bu haline epeyce üzülüyorum. Orada kalan ailemle, arkadaşlarımla toplumsal medyadan görüşebiliyorum. Bütün hislerim parçalanmış durumda. Hala şoktayız. Ülke geride kalınca, hududu geçince hepimiz ağladık. Bu fazlaca tuhaf bir his. Savaş biter bitmez ülkeme döneceğim. Konutumu özledim” dedi.
Ukrayna’da 4 gün boyunca eşini, 7 yaşındaki kızı Deniz Duru ve 6 yaşındaki kızı Melissa’yı komşularına emanet edip, öbür insanların tahliyesinde yardımcı olan Sinan Dolgan, birinci tahliyenin akabinde ikinci tahliye ile komşularını da alarak Türkiye’ye dönüş yaptı.
Tren ile Harkiv üzerinden Çernivtsi’ye gelen, oradan Romanya sonuna geçen aileler, Bükreş’ten de uçakla İstanbul’a geldi. Ülkesini bırakarak Türkiye’ye gelen Slonov ailesi artık, 3 yaşındaki oğulları Artyom ve 8 yaşındaki kızları Arina ile Dolgan ailesinin Çatalca’daki konutunda yaşıyor.
‘AVRUPA MI TÜRKİYE Mİ? DİYE SORDUM’
Savaşın ortasında kaldıklarını lisana getiren Sinan Dolgan, “Her an saldırırlar mı diye bekliyorduk lakin kent hayatı da bir yandan devam ediyordu. Birinci atak olduğunda büyük bir kaçış oldu. Trafik kapalıydı ve araçların hepsi kent dışına hakikat gidiyordu. Gidebilenler gitti fakat hala kalanlar var. Çocuklarımızı düşündük, karar verdik ve geldik. Komşularımız düzgün arkadaşlarımız. Onlar da Türkiye’yi tercih etti. ‘Avrupa mı yoksa Türkiye mi? karar verin’ dedim. Türkiye’yi tercih ettiler” dedi.
‘DEVLETİMİZE TEŞEKKÜR EDİYORUZ’
İnsanların Ukrayna’dan tahliye edilebilmesi için de kaldığı günler boyunca uğraştığını söz eden Dolgan, “Bükreş’e Türk otobüsleriyle geldik. Oradan da Türk Hava Yolları’nın uçaklarıyla İstanbul’a geldik. Devletimiz bu biçimde bir kolaylık sağladı. Teşekkür ediyoruz” sözlerini kullandı.
‘ONLARI UKRAYNA’DA BIRAKAMAZDIK’
Komşularına ellerinden geldiği kadar yardımcı olduklarını söyleyen Dolgan, “Biz de ailemizin konutuna sığındık. Onları orada bırakamazdık. Biz her şeyimizi bırakıp geldik. Hiç kimsenin hiç bir şeyi yok. Konuta gidemeden meskenin etrafını sarmışlardı, bir iç çatışma da var. Gar da bekledik. Türk vatandaşları, Azerbaycanlılar, Türkmenler de vardı. Misafirperverlikte fazla bir bakılırsavdi. Yolda yiyecek ıstırabı oldu. Çocukların okulu orada, durum düzelirse dönme ihtimalimiz var” diye konuştu.
‘İLK KEZ BU TÜRLÜ BİR ENDİŞE YAŞADIM; SIĞINAKLAR ÇOK SOĞUKTU’
ömrü boyunca birinci sefer bu biçimde bir kaygı yaşadığını söyleyen Mariya Kramerenko, “Uyuyorduk ve bir anda savaş başladı, bombalar patladı. Bütün komşularımızı aramaya başladık. Sığınakların içi epeyce soğuktu, çatışmalar olduğunda sığınaklara kaçıyorduk. Konutumuzda mi sığınakta mı kalalım karar veremedik. Soğuktan konutumuza çıktığımızda da koridorların içinde kalıyorduk. bu biçimde bir kaygıyı ömrümde birinci sefer yaşıyorum. Çocuklar için hayli tasa ettik. Türkiye’de bize her türlü imkanı sağladılar. Çok teşekkür ediyorum, hayli memnunum. Büyük annem ve büyük babam orada kaldı, onlar için epeyce kaygılıyım. Ülkemi, kentimi bırakıp geldim. Çok ağır bir durum” diye konuştu.
‘EVİMİ ÖZLEDİM; ÜLKEMİN BU HALİNE ÇOK ÜZÜLÜYORUM’
3 yaşındayken elini yakan, ayak parmağından alınan parmakla kendisine işaret parmağı yapılan ve engelli olduğu için ülkesinden çıkabilen Andrey Slonov ise, “Bu olayın hala nasıl olduğunu algılayamıyoruz. İnanamıyoruz. Sona kadar geldik ve evvel beni bırakmak istemediler. ondan sonrasında engelli kimliğimi gösterdim. Ülkemin bu haline epeyce üzülüyorum. Orada kalan ailemle, arkadaşlarımla toplumsal medyadan görüşebiliyorum. Bütün hislerim parçalanmış durumda. Hala şoktayız. Ülke geride kalınca, hududu geçince hepimiz ağladık. Bu fazlaca tuhaf bir his. Savaş biter bitmez ülkeme döneceğim. Konutumu özledim” dedi.